W sytuacji kryzysu kapitalizmu stan zdrowia społeczeństw znacząco pogorszył się w całej Europie, tak z powodu kryzysów ekonomicznego, ekologicznego i społecznego, zwiększających nierówności społeczne.

W ubiegłym roku kryzys w Europie uległ zaostrzeniu. Rozpoczyna się w Europie kolejny kryzys bankowy: polityki zaciskania pasa, prowadzone wspólnie we wszystkich krajach, prowadzą do powszechnej recesji, a w Grecji i niektórych innych krajach - do prawdziwej depresji gospodarczej.

Europejscy liderzy krok za krokiem zaostrzają politykę zaciskania pasa, dążąc do tego, by - poprzez ratyfikację tzw. Paktu Fiskalnego oraz Europejskiego Mechanizmu Stabilizacji (ESM) - nie było już od niej odwrotu.

Dług publiczny, bezrobocie, nierówności społeczne, ubóstwo - rosną w alarmującym tempie.

Mówi się, że cięcia budżetowe są nieuniknione, i że dług jest nieuchronną koniecznością. Wszędzie stały się pretekstem do niesłychanie ostrych ataków na publiczne systemy opieki zdrowotnej i społecznej, oraz przeciwko prawom socjalnym ludności. Grecja, która jest sztandarowym przypadkiem w całej Europie, przeżywa bezprecedensowy kryzys humanitarny. Kraje Europy Południowej i Środkowo-Wschodniej są dziś najbardziej dotknięte efektami tej polityki.

Programy oszczędności budżetowych w sferze ochrony zdrowia i opieki społecznej są wprowadzane pod naciskiem ponadnarodowych koncernów branży zdrowotnej oraz prywatnych towarzystw ubezpieczeniowych.

Te korporacje odgrywają główną rolę:

- w destrukcji praw socjalnych, umów zbiorowych i praw związkowych (takich jak negocjacje zbiorowe, swoboda działalności związkowej, warunki pracy, itp.),

- w redukowaniu płac oraz obniżaniu proporcji wynagrodzeń w PKB (co dodatkowo zaostrzy nowy europejski mechanizm nadzoru gospodarczego i kontroli tzw. „jednostkowych kosztów płac"),

- oraz w rozszerzaniu niepewnych warunków pracy (powrót do dniówek, ogromne nasilenie pracy tymczasowej, fałszywe „wolne zawody” w postaci tzw. pracowników samozatrudnionych, itp.).

Owe polityki zaciskania pasa, niszczące usługi publiczne w dziedzinie zdrowia i opieki społecznej i dotyczące wszystkich ludzi objętych ubezpieczeniami społecznymi, uderzają w szczególności w określone kategorie obywateli:

▪ w kobiety - stanowiące ogromną większość zatrudnionych w sferze usług publicznych, zajmujące najbardziej niepewne rodzaje etatów, zwalniane w pierwszej kolejności przy zamykaniu szpitali, żłobków, ośrodków pomocy dla niepełnosprawnych, wykonujące lwią część tzw. „pracy na rzecz reprodukcji społecznej", którą polityki zaciskania pasa masowo przesuwają do sfery gospodarstw domowych;

▪ w osoby chore - obarczane coraz to nowymi opłatami; osoby niepełnosprawne - autentyczne ofiary kryzysu, wykluczone nie tylko z pracy, ale również z placówek, których zadaniem jest niesienie im pomocy;

▪ w migrantów - osoby bez dokumentów, często wykluczone z systemów opieki zdrowotnej i opieki społecznej.

Polityki te wymagają odpowiedniej reakcji w każdym kraju, ale także skoordynowanych działań personelu służby zdrowia, pacjentów, wszystkich obywateli. A to z kolei wymaga wspólnego wykorzystywania doświadczeń z walk w różnych krajach w obronie publicznej służby zdrowia i publicznych ubezpieczeń społecznych, wspólnego organizowania konkretnej solidarności w czasie protestów, wspólnej refleksji nad metodami budowy międzynarodowych inicjatyw w obronie powszechnej, równej dla wszystkich i solidarnej publicznej służby zdrowia.

Po konferencji w Nanterre (Francja), która odbyła się w dniach 12 i 13 maja 2012 r., jej uczestnicy - działacze związków zawodowych, partii politycznych i organizacji pozarządowych walczących w obronie służby zdrowia i opieki społecznej, broniących systemu publicznej służby zdrowia o wysokim standardzie w całej Europie - opowiedzieli się za:

▪ budową europejskiej przestrzeni wymiany informacji, mobilizacji i działań przeciwko komercjalizacji i prywatyzacji systemów ochrony zdrowia i opieki społecznej - otwartej dla tych wszystkich, którzy chcą działać przeciwko cięciom budżetowym kosztem zdrowia społeczeństw oraz regresu w sferze praw socjalnych i opieki społecznej;

▪ wdrażaniem europejskiego programu alternatywnego wobec neoliberalnych rozwiązań, który broniłby systemów zdrowia publicznego i opieki społecznej jako powszechnych dóbr użyteczności publicznej, które nie mogą dalej służyć pomnażaniu zysków prywatnych akcjonariuszy firm branży zdrowotnej i społecznej; program taki zakłada równy dostęp dla wszystkich obywateli do usług zdrowotnych, nieodpłatność opieki zdrowotnej, demokrację sanitarną oraz promowanie ich publicznego, zbiorowego finansowania;

▪ obywatelskimi audytami długu publicznego, zwłaszcza jeśli chodzi o szpitale, instytucje społeczne i zakłady opieki społecznej, ze szczególnym podkreśleniem konsekwencji długu dla sytuacji kobiet;

▪ zorganizowaniem stałej sieci wymiany informacji w zakresie inicjatyw i protestów przeciwko prywatyzacji systemów służby zdrowia i ubezpieczeń społecznych, jak również przeciwko wszelkim opłatom z tytułu kosztów leczenia, które ograniczają powszechny dostęp obywateli do opieki zdrowotnej;

▪ organizacją skoordynowanych konferencji prasowych związanych z niniejszą deklaracją w dniu 5 czerwca 2012 r. i apelem solidarności ze społeczeństwem Grecji;

▪ organizacją w każdym kraju Tygodnia akcji europejskiej na rzecz prawa do zdrowia społeczeństw i przeciwko niszczeniu publicznej służby zdrowia oraz jej urynkowieniu w dniach od 1 do 7 października 2012 r.;

▪ wysłaniem delegacji z każdego kraju do „Białego Miasteczka Europejskiego” w Warszawie w czasie wspomnianego Tygodnia akcji;

▪ organizacją kolejnej konferencji europejskiej w dniu 7 października 2012 r. w Warszawie;

▪ koordynacją kampanii informacyjnej ze wspólnymi plakatami i wspólna petycją.

Uczestnicy konferencji - świadomi, iż działania na rzecz publicznego systemu ochrony zdrowia i powszechnej opieki społecznej nie mogą być wyłączną domeną personelu służby zdrowia i stowarzyszeń obrony publicznej służby zdrowia, i że sprawa ta dotyczy całego społeczeństwa:

▪ pragną włączyć ten specyficzny sektor walki w nurt wszystkich inicjatyw mających na celu organizowanie nowej europejskiej przestrzeni publicznej, pozwalającej prowadzić stałą kampanię w obronie podstawowego prawa, jakim jest dostęp do publicznych, powszechnych usług w zakresie ochrony zdrowia.

▪ wpisują się w europejską kampanię na rzecz odrzucenia ratyfikacji tzw. Paktu Fiskalnego oraz Europejskiego Mechanizmu Stabilizacji.

Nanterre, 13 maja 2012 r.